Depressie

21-03-2019

Kerstbomen verlichten de straten.
Ik drentel door de kou.
'k Kon mijn eenzaamheid niet thuislaten.
Het is alsof ik rouw -

om het heengaan van iemand dierbaar
die nog in leven is.
Een voelen, ontstellend scherp, gepaard
met een pijnlijk gemis...

Het steeds beteugelen van droefheid,
niet willen laten zien...
hoe het donker mij verstikt. Geheid
boosaardig bovendien.

Ik heb nochtans enige vrienden
met wie ik soms eens lach.
Die bij tijd ook met mij grienden,
iets wat wellicht ook mag.

Weer die schaamte om neerslachtigheid,
nooit mezelf kunnen zijn.
Me sterker maken dan depressie,
althans, toch voor de schijn...